This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Polish: Michael Pollan: General field: Art/Literary Detailed field: Food & Drink
Source text - English 48. Consult your gut.
Most of us allow external, and usually visual, cues to determine how much we eat. The larger the portion, for example, the more we eat; the bigger the container, the more we pour. As in so many areas of modern life, the culture of food has become a culture of the eye. But when it comes to food, it pays to cultivate the other senses, which often provide more useful and accurate information. it can take twenty minutes before your brain gets the word that your belly is full; that means that if you take less than twenty minutes to finish a meal, the sensation of satiety will arrive too late to be of any use. So slow down and pay attention to what your body—and not just your sense of sight—is telling you. This is what your grand¬parents were getting at with the adage “Your eyes are bigger than your stomach.”
49. Eat slowly.
Not just so you’ll be more likely to know when to stop. Eat slowly enough to savor your food; you’ll need less of it to feel satisfied. If it is a food experience rather than mere calories you’re after, the slower you eat, the more of an experience you will have. There is an Indian proverb that gets at this idea: “Drink your food, chew your drink.” in other words, eat slowly enough, and chew thoroughly enough, to liquefy your food, and move your drink around in your mouth to thoroughly taste it before swallowing. The recommendation sounds a bit clinical perhaps, but try following it at least to the point of fully appreciating what’s in your mouth. Another strategy, encoded in a table manner that’s been all but forgotten: “put down your fork between bites.”
50. “The banquet is in the first bite.”
Taking this adage to heart will help you enjoy your food and eat more slowly. No other bite will taste as good as the first, and every subsequent bite will progressively diminish in satisfaction. Economists call this the law of diminishing marginal utility, and it argues for savoring the first few bites and stopping sooner than you otherwise might. For as you go on, you’ll be getting more calories, but not necessarily more pleasure.
Translation - Polish 48. Słuchaj swego brzucha.
Większość z nas ma skłonność kierować się zewnętrznymi (a najczęściej wizualnymi) przesłankami przy podejmowaniu decyzji, ile zjeść; na przykład jemy tym więcej, im większą porcję przed nami postawią, i nakładamy sobie tym więcej, z im większego naczynia jemy. Podobnie jak ma to miejsce w wielu innych dziedzinach współczesnego życia, kultura kulinarna staje się kulturą rządzoną przez to, co postrzegają oczy. Jednak gdy w grę wchodzi jedzenie, warto zadbać także o inne zmysły – zwłaszcza, że czasem to od nich właśnie otrzymujemy bardziej przydatne i bardziej wiarygodne informacje. Zanim twój mózg się zorientuje, że żołądek jest już pełen, mija dwadzieścia minut; oznacza to, że jeśli zjadasz posiłek w czasie krótszym niż dwadzieścia minut, uczucie sytości pojawi się dopiero jak przysłowiowa musztarda po obiedzie. Toteż postaraj się zwolnić i zwracaj uwagę na sygnały, jakie daje ci twoje ciało – a nie tylko na to, co pokazują oczy. To dokładnie o zapobieganie takim wzrokowo stymulowanym zachowaniom chodziło naszym dziadkom, kiedy układali porzekadło „popie oczy, wilcze gardło—co zobaczy, to by żarło”.
49. Jedz powoli.
Nie tylko na tyle powoli, by wiedzieć, kiedy przestać; jedz tak powoli, by smakować każdy kęs jedzenia – w ten sposób mniej ci go będzie trzeba, by poczuć się zaspokojonym. Jeśli zależy ci bardziej na całym doznaniu płynącym z jedzenia niż tylko na wchłanianiu kalorii – doświadczysz go tym bardziej, im wolniej będziesz jeść. Tę samą myśl ładnie oddaje indiańskie przysłowie: „Pij jedzenie, a przeżuwaj napój” – innymi słowy: jedz tak wolno, by jedzenie rozpłynęło się w ustach, a kiedy pijesz, obracaj napój w ustach, by dokładnie poczuć jego smak, zanim przełkniesz. To może brzmieć może nieco zbyt medycznie, ale idea jest taka, by przestrzegać tego zalecenia na tyle, by w pełni docenić smak tego, co mamy w ustach. Inna strategia zawarta jest w bardzo dziś zapomnianym zaleceniu z dawnych podręczników zachowania się przy stole: „odkładaj widelec pomiędzy kęsami”.
50. “Smak całej uczty jest w jej pierwszym kęsie”.
Łatwiej ci będzie jeść wolniej i czerpać większą przyjemność z jedzenia, jeśli weźmiesz sobie do serca to porzekadło. Żaden następny kęs nie smakuje tak wybornie jak pierwszy; z każdym kolejnym satysfakcja jest mniejsza. Ekonomiści nazywają to zjawisko zasadą malejącej korzyści końcowej; głosi ona, że lepiej delektować się kilkoma kęsami i skończyć jeść wcześniej niż skończylibyśmy, zjadając więcej – bowiem im dalej w las, tym więcej kalorii spożywamy, a przyjemność z jedzenia coraz mniejsza.
English to Polish: Atul Gawande: General field: Art/Literary Detailed field: Medical (general)
Source text - English Infection rates for MRSA—the hospital contagion responsible for more deaths than any other—fell almost 90 percent, from four to six infections per month to about that many in an entire year. Two years later, however, despite encouragement and exhortation, the ideas had spread to only one other unit in the hospital. Those other units didn’t have Perreiah. And when he left the original unit for a different project elsewhere, performance on that unit began to slide, too. O’Neill quit the project in frustration. Nothing fundamental had changed. The belief that something could change did not die, however. Jon Lloyd, a surgeon who had helped Perreiah on the project, continued to puzzle over what to do, and he happened across an article about a Save the Children program to reduce malnutrition in Vietnam. The story seemed to Lloyd to have a lesson for Pittsburgh. The antistarvation program, run by Tufts University nutritionist Jerry Sternin and his wife, Monique, had given up on bringing outside solutions to villages with malnourished children. Over and over, that strategy had failed. Although the know-how to reduce malnutrition was long established—methods to raise more nourishing foods and more effectively feed hungry children—most people proved reluctant to change such fundamental matters as what they fed their children and when just because outsiders said so. The Sternins therefore focused on finding solutions from insiders. They asked small groups of poor villagers to identify who among them had the best-nourished children—who among them had demonstrated what the Sternins termed a “positive deviance” from the norm. The villagers then visited those mothers at home to see exactly what they were doing.
Just that was revolutionary. The villagers discovered that there were well-nourished children among them, despite the poverty, and that those children’s mothers were breaking with the locally accepted wisdom in all sorts of ways—feeding their children even when they had diarrhea, for example; giving them several small feedings each day rather than one or two big ones; adding sweet potato greens to the children’s rice despite its being considered a low-class food. And the ideas began to spread. They took hold. The program measured the results and posted them in the villages for all to see. In two years, malnutrition dropped 65 to 85 percent in every village the Sternins had been to. Lloyd was bitten by the positive deviance idea—the idea of building on capabilities people already had rather than telling them how they had to change. By March 2005, he and Perreiah persuaded the veterans hospital leadership in Pittsburgh to try the positive deviance approach with hospital infections. Lloyd even convinced the Sternins to join in. Together they held a series of thirty-minute, small group discussions with health care workers at every level: food service workers, janitors, nurses, doctors, patients themselves. The team began each meeting saying, in essence, “We’re here because of the hospital infection problem and we want to know what you know about how to solve it.” There were no directives, no charts with what the experts thought should be done. “If we had any dogma going in,” Jerry Sternin says, “it was: Thou shalt not try to fix anything.”
Translation - Polish Ilość przypadków infekcji MRSA – rodzaju zakażenia odpowiedzialnego za więcej przypadków śmierci w szpitalu niż jakiekolwiek inne – spadła o niemal 90 procent, od sześciu miesięcznie do mniej więcej tej liczby w ciągu całego roku. Jednak pomimo wszystkich zachęt i napomnień, pomysły Perreiaha adaptowano jedynie na dwóch innych oddziałach tego szpitala. Inne oddziały nie miały po prostu swoich Peterów Perreiahów. Kiedy zaś on sam opuścił chirurgię, by zająć się innym projektem w innym miejscu, nawet wyniki na tym oddziale zaczęły się pogorszać. Sfrustrowany O’Neill wycofał się z projektu. Nie zaszły żadne zasadnicze zmiany. Jednak nadzieja na to, że coś da się zmienić, nie umarła. Jon Lloyd, chirurg, który pomagał Perreiahowi przy projekcie, ciągle głowił się nad tym, co można zrobić – i przez przypadek natrafił na artykuł poświęcony programowi Save The Children („Ratujmy Dzieci”), którego celem była walka z niedożywieniem wśród dzieci w Wietnamie. Historia, którą przeczytał, wydała się Lloydowi pożyteczną lekcją w kontekście pittsburskiego szpitala. Program na rzecz walki z niedożywieniem – prowadzony przez Jerry Sternina, specjalistę od żywienia z Tuft University, i jego żonę Monique – zrezygnował ze stosowania importowanych z zewnątrz metod w pracy z mieszkańcami wiosek, gdzie istniał problem niedożywienia wśród dzieci. Te zewnętrzne strategie zawodziły raz po raz. Mimo, że metody walki z niedożywieniem (takie jak sposoby podnoszenia wartości odżywczej produkowanej żywności i strategie lepszego odżywiania głodnych dzieci) znane były od dawna, większość ludzi okazała się niechętna zmianom w tak podstawowych sprawach, jak to, czym i kiedy karmić dzieci tylko dlatego, że obcy próbowali ich pouczać w tej kwestii. Sterninowie skupili się więc na znajdowaniu rozwiązań na miejscu. Zwrócili się do niewielkiej grupy wieśniaków z prośbą o wskazanie tych spośród nich, których dzieci były najlepiej odżywione – tych, którzy, wedle określenia Sterninów, wykazali „pozytywne odchylenie” od normy. Wieśniacy mieli następnie odwiedzać matki dobrze odżywionych dzieci w domu i przypatrywać się, co one takiego robią, że osiągają tak dobre efekty.
Zmiana była rewolucyjna. Wieśniacy odkryli, że nawet w ich osadzie, mimo całej nędzy, są dobrze karmione dzieci, i że matki tych dzieci w wielu sprawach postępowały wbrew lokalnym zwyczajom – np. karmiąc dzieci nawet wtedy, gdy miały biegunkę; dając im małe porcje kilka razy dziennie zamiast jednego czy dwu obfitych posiłków; czy wreszcie dodając do podawanego dzieciom ryżu liście batatu, chociaż doprawiany w ten sposób ryż uchodził za marne jedzenie. Te pomysły powoli zaczęły się rozprzestrzeniać, aż w końcu chwyciły. Zmierzywszy rezultaty, kierujący programem wywiesili je w każdej wiosce, by wszyscy mogli się przekonać o jego skuteczności. W ciągu dwóch lat poziom niedożywienia w każdej z wiosek, w których byli Sterninowie, spadł o 65 do 85 procent. Lloyd złapał bakcyla „pozytywnego odchylenia” – uwierzył w słuszność koncepcji, by budować zmiany na umiejętnościach, które ludzie na miejscu już posiadają zamiast mówić im, co i jak mają zmienić. Do marca 2005 roku Lloydowi i Perreiahowi udało się namówić zarząd szpitala weteranów w Pittsburghu, by spróbować zastosować podobną strategię w walce z infekcjami szpitalnymi. Lloyd namówił nawet Sterninów, żeby się przyłączyli. Wspólnie odbyli serię półgodzinnych dyskusji w małych grupach pracowników szpitalnych każdego szczebla: uczestniczyli w nich pracownicy szpitalnej gastronomii, sprzątaczki, pielęgniarki, lekarze i sami pacjenci. Każde spotkanie rozpoczynano od zwrócenia się do zebranych mniej więcej w te słowa: „Przyszliśmy tu, ponieważ szpital ma problem z zakażeniami i chcemy wiedzieć, jakie macie pomysły, by sobie z tym poradzić”. Nie było odgórnych dyrektyw ani diagramów pokazujących, jak w opinii ekspertów należy postępować. Jerry Sternin powiada: “Jeśli przyświecało nam jakieś przykazanie, było nim ‘nie będziesz naprawiał bliźniego swego, ani żadnej rzeczy, która jego jest’.”
Polish to English: Marzena Filipczak: "Jadę Sobie" General field: Art/Literary Detailed field: Tourism & Travel
Kambodża okazała się najlepszym krajem, do jakiego do tej pory dotarłam, i niepotrzebne były obawy o trudności związane z podróżowaniem, z wyjątkiem obaw o kolejną dawkę wścieklizny. Ale po kolei.
Wczoraj mieli tu wybory. Od kilku dni na ulicach odbywała się ogólna mobilizacja i wszystkimi możliwymi środkami lokomocji, z traktorami i taczkami włącznie, przemieszczali się z jednej strony w drugą zwolennicy wszystkich partii w firmowych koszulkach, z flagami w rękach i hasłami zagrzewającymi do boju na ustach. Również wczoraj miałam przyjąć kolejną dawkę szczepionki i o mało nie zemdlałam, próbując kupić bilet do stolicy, bo okazało się, że z racji wyborów z kilkunastu kursujących codziennie autobusów wczoraj jechał tylko jeden. Na szczęście to był mój autobus.
W Kambodży transport opierający się na kółkach więcej niż dwóch, czyli motorach, nadal nie jest rzeczą oczywistą. Na krótszych trasach Kambodżanie przemieszczają się furgonetkami, zapełniając je do ostatniego centymetra wewnątrz i na zewnątrz – także na dachu. Widać, że nie za bardzo przywykli do tej formy komunikacji, bo obrazkiem nierzadkim jest pasażer wymiotujący z przejeżdżającego auta, czemu nikt się nie dziwi. Tylko ja, spacerując poboczami, bałam się, że prędzej czy później to lecące coś wyląduje na mnie. To już wolałam plujących z okien Hindusów.
Translation - English July 28, 2008: The Hammock Culture
Siem Reap – Battambang - Phnom Penh
Cambodia turned out to be the best country I had visited so far, and all my concerns about the difficulties of traveling there proved groundless…Other than my worries about the next rabies shot — but we’ll get to that later.
Yesterday was the Election Day here. There was a lot of rallying going on in the streets for the past few days, and supporters of all parties – a party-T-shirt-wearing, flag-waving, slogan-shouting crowd — were constantly coming and going, traveling by all possible means of transportation, including tractors and wheelbarrows. Yesterday was also a Get-Your-Next-Rabies-Shot day; plus, I almost fainted when trying to purchase a bus ticket to the capital – it turned out that due to the holiday, out of several scheduled buses there would be only one actually departing. Luckily, that was the bus I was on.
Transportation by means other than a two-wheeled vehicle (such as a motorbike) is still not an easy matter in Cambodia. For short-distance trips, Cambodians usually take vans, filling every one of them to the brim, inside and out (the roof included). One can tell they’re not too used to this form of commute: it is not a rare sight to spot a person projectile-vomiting from the passing car’s open window, and nobody seems to mind. I was the only one who was spooked by it, or rather concerned that the thing may land on me when I walk alongside the road. I much preferred the Hindu men spitting from the windows.
More
Less
Experience
Years of experience: 15. Registered at ProZ.com: Oct 2009.
As a literary translator, I have been collaborating with the leading Polish publishing houses. My portfolio includes Polish translation of the award-winning books “Food Rules” by Michael Pollan (“Jak jeść. Poradnik konsumenta” – Poradnia K, Warsaw:2010), “Better” by Atul Gawande (“Lepiej. Zapiski chirurga o efektywności medycyny” – Znak, Krakow: 2011), as well as Benjamin Mee's bestseller-turned-Hollywood-flic “We Bought the ZOO” (“Kupliliśmy ZOO”, W.A.B., Warsaw: 2011); My other nonfiction translations include “Idle Parent” by Tom Hodgkinson (“Rodzicielstwo na luzie”– W.A.B./Grupa Wydawnicza Foksal, Warsaw: 2013), Ann Dowsett Johnston's "Drink. The Intimate Relationship Between Women and Alcohol" ("Drink. Intymny związek kobiet z alkoholem", Grupa Wydawnicza Foksal, 2014), “Superwomen” by Debra Spar ("Supermenki. O seksie, władzy i pogoni za perfekcją," Poradnia K, Warsaw: 2014), the Booker Prize-nominated novel "We Are Completely Beside Ourselves," by Karen Joy Fowler ("Nie posiadamy sie ze szczescia," Poradnia K, Warsaw 2016) and most recently, Lidia Yukanavych's postapocalyptic SF novel "The Book of Joan" ("Księga Joanny," Poradnia K, Warsaw 2018.)
As an interpreter, I have been specializing in medical and social work assignments, serving top NYC hospitals and medical centers, including Columbia-Presbyterian Hospital, Weil-Cornell, Sloane Kettering Memorial Center, and many others. I also had a great pleasure to interpret for many Polish artists and scholars visiting New York City (You can watch a Youtube clip of me in action, interpreting for Mr. Adam Michnik at the 2014 PEN World Voices Festival of International Literature.) I frequently collaborate on culture-related projects with the Polish Consulate General in New York City, and do smaller assignments for individual and institutional clients.
My other field of specialty is public relations, copywriting in both Polish and English, as well as communications, marketing, and social media. For full information, visit my LinkedIn profile .
This user has earned KudoZ points by helping other translators with PRO-level terms. Click point total(s) to see term translations provided.
Keywords: Polish to English
native Polish speaker
translation
interpreting
medical interpreter
literary translation
tłumacz konferencyjny
tłumacz literatury
tłumacz medyczny
Portfolio